จนถึงตอนนี้ นิโคลาส์ เปเป ยังคงเป็นเจ้าของสถิติค่าตัวแพงสุดที่อาร์เซนอลทุ่มทุนซื้อมาด้วยราคา 72 ล้านปอนด์ แม้เป็นราคาผ่อน 5 ปี ซึ่งตอนแรกคิดว่านานไปก็น่าจะคุ้ม เพราะถ้าของดีจริงขายต่อก็อาจไม่ขาดทุนมาก แต่ในที่สุดเวลาก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่านี่คือหนึ่งในดีลที่แย่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์อาร์เซนอล

เปเป อาจไม่ได้มีฟอร์มการเล่นชนิดเลวร้ายเหมือนคนซื้อโดนต้ม แต่เมื่อเทียบกับราคาแพงระยับขนาดนี้ ก็ต้องรับความจริงว่าไม่คุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไป

“ตาดีได้ตาร้ายเสีย” ประโยคนี้เป็นจริงเสมอกับการจ่ายแพงซื้อนักเตะเข้ามาสักคน ตาดีเจอเพชรในโคลนก็โชคดี ตาร้ายหลงคิดว่าเป็นเพชร แต่อาจเป็นแค่ก้อนกรวดก็ได้

แล้วทำไม เปเป ถึงล้มเหลว?

เปเป มีช่วงเวลาที่น่าจดจำใน 2 ฤดูกาลกับลีลล์ ทำไป 13 และ 22 ประตู เรื่องน่าสนใจคือปีสุดท้ายประตูที่เปเปทำได้จากจังหวะโอเพ่นเพลย์นั้นแค่ 13 จาก 22 ประตู ตรงจุดนี้อาร์เซนอลอาจมองพลาดไปว่าขนาดในลีกฝรั่งเศสยังได้เท่านี้ พอเป็นในพรีเมียร์ลีกก็ไม่ควรคาดหวังว่าหมอนี่จะเข้ามาเป็นเครื่องจักรถล่มประตู 5-10-1 คือจำนวนประตูที่เปเปทำได้แต่ละปีตลอด 3 ปีที่ผ่านมา

ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งคือการเล่นของเปเปคาดเดาได้ง่ายเกินไป เปเป ถนัดเท้าซ้ายข้างเดียว แม้ระยะหลังจะพยายามล็อคให้เข้าเท้าขวาอยู่บ้างเพราะคู่แข่งดักทางได้หมดแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็หักเข้าเท้าซ้ายอยู่ดี ยิ่งเปรียบเทียบกับ บูกาโย ซากา ก็เห็นภาพชัด ถนัดซ้ายเหมือนกัน แต่เท้าขวาก็ยังดีกว่าเปเป

รูปแบบการเล่นก็เป็นอีกประเด็น มิเกล อาร์เตตา เน้นการครองบอลใช้ตัวริมเส้นเก็บบอลในที่ว่างหรือในที่แคบ แต่เปเปเก็บบอลไม่ได้ พอเลี้ยงมุดได้แต่โต้กลับก็ไม่มีความเร็วอีก ลองนึกถึงกาเบรียล มาร์ติเนลลี เห็นชัดว่าคล่องกว่า พลิ้วกว่า เร็วกว่า ที่สำคัญสองเท้าก็ถนัดพอกัน

โดยสรุปแล้วที่ เปเป อาจจะเก่งกว่าที่เห็นก็ได้ แต่ไม่ใช่กับที่อาร์เซนอล สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาคือย้ายไปทีมอื่นเพื่อเรียกความมั่นใจกลับมาอีกครั้ง ขณะที่อาร์เซนอลต้องจำใจรับการขายทิ้งแบบขาดทุน ดีกว่าปล่อยให้เป็นส่วนเกินและแบกค่าจ้างสัปดาห์ละ 140,000 ปอนด์อย่างเปล่าประโยชน์.

เฮียเอง