ผมเขียน หนอนโรงพัก ให้กับเว็บไซต์เดลินิวส์มา 200 กว่าตอน นับตั้งแต่มีคนเสนอว่าให้เขียนเรื่องราวลงเว็บ คำชักชวนและแนะนำของรุ่นพี่นักข่าวคงเกิดจากการที่ ผมชอบเขียนอะไรลงเฟซบุ๊กและมีความชอบในการอ่านหนังสือ ในที่สุดก็ได้รับโอกาส จากตอนแรก กับเรื่องราวของนักข่าวบนโรงพัก เรื่องราวของตำรวจ ผ่านไปหลายปี ทุกอย่างก็มาถึง ตอนสุดท้ายที่เราต้องแยกย้ายกันแล้วล่ะครับ

ผมเป็นนักข่าวอาชญากรรมของเดลินิวส์มา 11 ปี ได้ผ่านเหตุการณ์สำคัญ คดีอาชญากรรม เรื่องราวระดับประเทศ ทำข่าวทุกประเภท แทบทุกอย่าง ถูกสั่งใส่สูท หรือแม้กระทั่งใส่เสื้อยืดไปอยู่ท่ามกลางหยาดน้ำตาแห่งคดีอาชญากรรม ได้เผชิญนักการเมืองยันอาชญากร ได้เผชิญคนทั่วไป ได้ทะเลาะกับใครหลายคน ได้เจอผู้พิทักษ์สันติราษฎร์และคนที่มีอาชีพตำรวจ

ทุกเรื่องราวได้รับการบันทึกในหนอนโรงพัก บอกเล่าสู่ผู้อ่าน เพื่อนพ้องนักข่าวต่างถูกหยิบมาเล่าขาน

12 ปีกับเดลินิวส์ ในที่สุดก็ต้องถึงการลาจาก ตามวิถีทางของมืออาชีพ กับ บทความสุดท้ายของหนอนโรงพักกับเดลินิวส์

ผมยังจำได้วันที่มาทำงานใหม่ ๆ เป็นเด็กใหม่ ใน ยุคที่เราต้องพก ว.วิทยุประจำตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ในรถก็ต้องฟังว.ประจำรถ ในยุคที่ไม่มีไลน์ โลกแห่งการรับรู้ข่าวสารเป็นอีกแบบ ได้มีโอกาสพูดผ่านวอถามที่เกิดเหตุ เข้าโรงพักต้องไปแจกหนังสือพิมพ์ห้องวิทยุเพื่อตีซี้จะได้ถามข้อมูล หลายครั้งห้องวิทยุโรงพักคือจุดกำเนิดข่าวดี ๆ หลายข่าว

“มีจับข่มขืนล่ามโซ่เขาไว้ในบ้าน” ป๋านายดาบคนหนึ่งบอกขณะรับหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ในเวลาไม่กี่ปีต่อมา หนังสือพิมพ์กลับดูคล้ายของโบราณ ที่คนไม่นิยมอ่านกันอีกแล้ว แม้ภูมิทัศน์สื่อเปลี่ยนไปตามยุคสมัย ไม่มีอะไรทดแทนความสามารถศักยภาพของนักข่าวได้หรอก

ยุคสมัยนี้ความเร็วของสื่อทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่าสมัยก่อน นักข่าวยุคปัจจุบัน ทำงานภายใต้ความเร็วเป็นวินาที ชือดเฉือนกันอย่างดุเดือด จากที่สมัยก่อนคุณแข่งกันภายใต้ กำหนดการปิดกรอบ จะรู้ว่าใครตีหัวใคร ใครตกข่าวก็ต้องอีกวัน ทุกวันนี้เรารู้จักการตีหัวเลือดอาบในไม่กี่นาที แล้วมีโอกาสล้างแค้นทวงคืนศักดิ์ศรีของตัวเองในเวลาไม่นานเกินรอ

หากเราเชื่อว่าโลกจะต้องดีกว่านี้ ประเทศไทยจะต้องดีกว่านี้เหมือนผม นักข่าวยุคหน้าจะต้องเก่งและแกร่งกว่านักข่าวยุคก่อน คลื่นลูกใหม่สูงและทรงพลังกว่าคลื่นลูกเก่า แต่คลื่นลูกเก่าก็อาจจะส่งต่อองค์ความรู้น้อมรับการเปลี่ยนแปลง และโผเข้าฝั่งอย่างสงบนิ่ง กระแทกผืนทรายแล้วจางหาย แต่ยังทิ้งเรื่องราวบอกโลกว่าครั้งหนึ่งเคยยิ่งใหญ่ปูทางให้คลื่นลูกหลัง ๆ

ผู้ใหญ่ที่ดีคือผู้ใหญ่ที่พร้อมรับฟังคนรุ่นใหม่ หาใช่คนที่คิดว่าตัวเองถูกต้องแล้วไม่ปรับเปลี่ยนอะไรอีก โลกเราหมุนรอบดวงอาทิตย์ หาใช่ศูนย์กลางจักรวาล ไม่มีใครยิ่งใหญ่ไปกว่าโลกใบนี้ ไม่มีอะไรไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งใดอยู่คงเป็นนิรันดร์

การเขียนข่าวต้องปรับเปลี่ยน เข้าถึงผู้อ่านวงกว้างมากขึ้น แต่เรื่องราวของนักข่าวตระเวนจะได้รับการเล่าขาน ในยุคหนึ่งขุนพลข่าวเดลินิวส์ไม่เคยกลัวใคร เรารู้จักแทบทุกพื้นที่ของโรงพัก รู้จักเรื่องราวความขมึงทึงระหว่างคนใน สน. รู้ดีกว่าผู้กำกับการมือใหม่ ได้ฟังเรื่องราวจากป๋านายดาบแก่ ๆ ที่เคลื่อนไหวเชื่องช้าแต่คมคายทางความคิด เป็นองค์รวมในโรงพัก

ได้พบเจอตำรวจดีและตำรวจแย่ ซึ่งจะต้องขจัดตำรวจแย่ออกไป ได้พบเจอ นักข่าวที่ดี นักข่าวที่น่าจดจำ ได้เห็น การพลัดพรากของตำรวจ นักข่าว และ เหยื่อผู้สูญเสีย จากอาชญากรรม นี่เป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่หามิได้

แต่วันหนึ่งก็ต้องถึงการแยกจากลากันไป ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา ประตูบานหนึ่งปิดไปเพื่อจะได้เปิดประตูบานใหม่ โอกาสเกิดขึ้นเสมอในทุกวินาทีแห่งชีวิต ไม่มีอะไรหยุดยั้งการเรียนรู้ได้ ขอแค่คุณเรียน คุณจะเก่งกาจกว่าเดิมทุกวัน โลกเป็นที่แสวงหาเรื่องราวใหม่ ๆ เราต้องการสิ่งใหม่เพื่ออภิวัฒน์โลกเก่าให้ดีกว่านี้ ปลดปล่อยโซ่ล่ามแห่งความงมงายแล้วปูทางสู่ความสดใสแห่งอนาคต นี่คือ หน้าที่หนึ่งของคนข่าวไทยที่ต้องทำให้กับสังคม

ข้าพเจ้าคิดถึงตัวละครอย่าง วิชัย ที่เพื่อนนักข่าวถามถึงกันบ่อยว่าเป็นใคร ผ่านมาหลายปีแล้ว วิชัยอาจเป็นใครก็ได้ เป็น เพื่อนนักข่าวที่อยู่รอบตัวเรา เป็น คนที่มีความงาม และ ความย่ำแย่ เป็น คนที่พร้อมสู้ต่อ และ บางคราก็พร้อมถอยหนี

เป็นคนที่แข็งแกร่งและร้องไห้เหมือนเด็กในคราวเดียวกัน เป็นมนุษย์ เป็นนักข่าวเป็นสื่อมวลชน เหมือนกับพวกเราทุกคน

กิตติจากไปไกล เขาโผล่มาเพียงเสี้ยวหนึ่งของเรื่องราวหนอนโรงพัก แต่มีเรื่องราวน่าจดจำ เป็นชีวิตคนข่าวที่ต้องสู้ ผู้อยากใฝ่ฝันถึงโลกที่ดีกว่า บางคราก็แอบร้องไห้ในบางเสี้ยวเงามืดของชีวิต ก็เหมือนพวกเราทุกคน เราล้วนอ่อนแอได้ทุกวินาทีแห่งลมหายใจของชีวิต

ขอบคุณกองบรรณาธิการเดลินิวส์ทั้งหนังสือพิมพ์และเว็บไซต์ มีข่าวมากมายของข้าพเจ้าที่ได้ลงตีพิมพ์ มีเรื่องราวที่ได้รับการเล่าขาน เบื้องหลังข่าวเกิดจากความทุ่มเทเพื่อให้มันออกไปสู่สังคมคนอ่าน ขอบคุณที่เรียกขานข้าพเจ้าว่า “หนอนโรงพัก” หากแม้นมันจะต้องสูญหายดับไป ก็ขอให้จดจำว่าในครั้งหนึ่งของประวัติศาสตร์ข่าวไทย ข้าพเจ้าเคยได้ร่วมสร้างสรรค์โลกข่าวเพื่อให้มันงดงามกว่าปัจจุบันและดียิ่งขึ้นในอนาคต

สุดท้ายไม่มีผู้อ่าน ไม่มีหนอนโรงพัก ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ การสนับสนุน พวกท่านคือหัวใจและเลือดเนื้อที่สูบฉีดให้ข้าพเจ้าเขียนบทความทุกสัปดาห์ ‘รงค์ วงษ์สวรรค์ พญาอินทรีแห่งสวนอักษรพูดไว้ถูกต้อง หนอนโรงพักขอพนมมือไหว้กลางอากาศเคารพ อาว์‘รงค์ ผู้เป็นแรงบันดาลใจให้เข้าสู่โลกการอ่านได้พบเรื่องราวแสนมหัศจรรย์และความสงบนิ่งจากการเขียนหนังสือ ขอพนมมือแก่ผู้อ่านทุกท่าน ขอให้ปลอดโรค ปลอดภัย หวังว่าจะได้รัฐบาลที่มาจากเจตจำนงของประชาชน ประชาธิปไตยเท่านั้นคือสิ่งที่เราต้องการ เสรีภาพที่ลดน้อยถอยลงคือมะเร็งร้ายในการทำลายความสามารถของสื่อมวลชน

“จนกว่าเราจะพบกันอีก” ชื่อนิยายสุดทรงพลังของ ศรีบูรพา ยอดนักเขียนของไทยคนเดียวกับ กุหลาบ สายประดิษฐ์ ยอดนักข่าวที่เขียนบทความท้าทายปลุกระดมไฟฝันของคน ข้าพเจ้าเลือกหยิบมาเป็นชื่อตอน เพื่อย้ำเตือนหน้าที่ของตัวเองและนักข่าวที่อยากเป็น

คุณไม่อาจเป็นสื่อมวลชนสถิตเป็น ตำนาน ได้ หากเลือกเดินออกห่างจากประชาชน หนอนโรงพักยึดถือประชาชนและประชาธิปไตย เสรีภาพและความเป็นมนุษย์เท่านั้นที่ยึดมั่น และจะทำมัน เขียนมันตราบเท่าที่จะยังไหว แด่เดลินิวส์ แด่คนข่าวทั้งเดลินิวส์และทุกฉบับ ทุกช่อง ทุกแห่ง ในสนามข่าวเราคือคู่แข่ง ข้าพเจ้าภาคภูมิใจที่ได้ประมือกับทุกคน แด่เพื่อนพ้องในวงการ มีเรื่องราวมากมาย ทั้งเศร้า ดีใจและเคล้าน้ำตา แด่ตำรวจ ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ของจริง ที่ปกป้องประชาชนตามอุดมการณ์ พวกเขามีตัวตนจริง ๆ ข้าพเจ้าเคยสัมผัสมาแล้ว แด่แหล่งข่าวทุกคน แด่ผู้จากไปในชีวิตนี้ แด่ความทรงจำระหว่างกัน

สุดท้ายนี้แด่ผู้อ่านทุกคนครับ

“จนกว่าเราจะพบกันอีก”

———————————————
คอลัมน์ : หนอนโรงพัก
โดย “ณัฐกมล ไชยสุวรรณ”
ขอบคุณภาพจาก : Unsplash เเละ Wikipidia