โมนาโก เป็นหนึ่งในสโมสรที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดทีมหนึ่งของลีกเอิง ฝรั่งเศส พวกเขาคว้าแชมป์ลีกสูงสุด 8 สมัย มากที่สุดเป็นอันดับ 3 เป็นรองแค่ โอลิมปิก มาร์กเซย 9 สมัย, แซงต์ เอเตียน และ ปารีส แซงต์ แชร์กแมง 10 สมัยเท่ากัน

แต่นอกจากความสำเร็จเรื่องถ้วยรางวัล ความสำเร็จที่สำคัญอย่างหนึ่งโดยเฉพาะช่วงหลายปีหลังคือ โมนาโก เป็นโรงงานลูกหนังที่ผลิตนักเตะชั้นยอดคนแล้วคนเล่า

ไม่ว่า คีเลียน เอมบัปเป, เบอนัวต์ บาเดียชิเล, เลย์แวง เคอร์ซาวา เหล่านี้ล้วนมาจากอคาเดมี่ โมนาโก หรือถึงไม่ได้ทำคลอดออกมาเอง แต่โมนาโกยังมีทีมงานที่มีสายตายตากว้างไกลดึงเด็กมาปั้นและขายออกไปในราคาแพง เช่น ยูริ ตีเลมองส์, แบร์นาโด ซิลวา, ฟาบินโญ, โตมาส์ เลมาร์

ทำไมต้องคอยขาย? สาเหตุหลักๆ เป็นเรื่องการเงิน โมนาโกแม้เป็นราชรัฐที่รวยมาก แต่มีประชากรน้อยมาก ทั้งเมืองมีไม่ถึง 40,000 คน ในพื้่นที่ราว 2 ตารางกิโลเมตร

สนามสต๊าด หลุยส์ เดอซ์ ความจุแค่ 16,500 คน แถมไม่ค่อยเต็ม ฤดูกาลที่ผ่านมาโมนาโกมีค่าเฉลี่ยแฟนบอลเกมเหย้าต่อนัดแค่ 5,699 คน รั้งอันดับสุดท้ายจาก 20 ทีม ทิ้งห่างจากอันดับ 1 โอลิมปิก มาร์กเซย แบบไม่เห็นฝุ่นที่เฉลี่ย 53,945 คนต่อนัด

เมื่อแฟนบอลน้อย รายได้จึงน้อย ขายตั๋วน้อย ขายของที่ระลึกน้อย มูลค่าการตลาดก็เช่นกัน แต่สิ่งที่พวกเขาทำได้ดีและถนัดก็คือขายนักเตะที่สามารถกำไร โชคดีอาจได้กำไรเป็นเด้งหรือหลายเด้ง

โมนาโกจึงลงทุนกับการสร้างอคาเดมี่ สร้างเครือข่ายแมวมองที่มีประสิทธิภาพ คัดคนเข้ามา โชว์ฟอร์มน่าประทับใจ และขายได้ราคางาม ทำธุรกิจที่วนเวียนไปเช่นนี้่ โชคดีก็มีแชมป์ประดับตู้โชว์

ขณะที่นักเตะเอง ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางรายอาจมองโมนาโกเป็นแค่จุดแวะพัก ก่อนย้ายไปโกยเงินที่มากกว่ากับทีมในลีกใหญ่ เช่น พรีเมียร์ลีก อังกฤษ

ที่จริงเป็นสถานการณ์วินวินทุกฝ่าย โมนาโก สนุกกับการเจียรไนเพชร นักเตะได้สร้างชื่อเสียง แฟนบอลก็สนุกในแบบของพวกเขา ไม่ได้กดดันว่าต้องคว้าแชมป์ทุกปี บางทีถ้วยมันก็ไม่ได้สำคัญเหนือกว่าทุกอย่าง แค่ลองเปลี่ยนมุมมองแล้วก็จะมีความสุขกับทีมที่เรารักในแบบของเรา.

เฮียเอง