หลังจากที่ก่อนหน้านี้ “นก-จริยา แอนโฟเน่” ผู้จัดละคร และนักแสดงรุ่นใหญ่ ได้ตัดสินใจปลงผมบวชชี ที่สถานปฏิบัติธรรมเสถียรธรรมสถาน โดยตั้งใจจะละทางโลกบวชชี เป็นเวลา 15 วัน เพื่อรีเซตตัวเอง ตั้งแต่วันที่ 6 เมษายน 2567 และได้ลาสิกขาออกมาใช้ชีวิตปกติแล้วนั้น
ล่าสุด นก จริยา ได้ออกมาเคลียร์ข่าวลือสาเหตุตัดสินใจปลงผมบวชชีและขึ้นจอดำบนอินสตาแกรมจนกลายเป็นข่าวเมาท์ใหญ่เพราะมีปัญหาชีวิตคู่จริงหรือไม่ และอะไรที่ทำให้คนไม่มีศาสนากลายเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี พร้อมย้อนเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความเครียดสะสมจนเป็นเหตุให้ป่วยเป็นโรคแพนิคถึงขั้นอยากจบชีวิต เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร ในรายการคุยแซ่บShow ทางช่องone31 ที่มี “หนิง ปณิตา” และ “บูม สุภาพร” เป็นพิธีกร
นก จริยา เผยว่า “ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่าตัวเองไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรมากมาย จริงๆ เราก็เป็นมนุษย์ปกติที่วันนึงมีความรู้สึกว่าอยากเข้าไปศึกษาแล้วก็เรียนรู้และเอาตัวเองเข้าไปใกล้ชิดกับพระธรรมคำสั่งสอนมากขึ้น เราอยากจะรู้ว่าตัวเองจะได้อะไร จะไม่ได้อะไร มันเป็นการเข้าไปศึกษาด้วยตัวเอง พอได้ให้โอกาสตัวเองไปเรียนรู้ ค่อยๆ เข้าไปเข้าใจ ไม่ได้ถึงกับเข้าไปปั๊บนิ่งแล้ว สงบแล้ว อันนั้นคือคิดเอง แต่ค่อยๆ เข้าไปเรียนรู้และเข้าใจความรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบไหน ทำยังไงจะรู้แล้วเข้าใจในอารมณ์ที่เป็นอยู่ ณ ตอนนั้น สิ่งที่ตัดสินใจโกนหัวบวช ตอนแรกพี่ก็ไม่คิดนะว่าจะไปถึงจุดนั้น ก่อนหน้านี้ ณ ความเป็น จริยา 40 กว่าปีไม่เฉียดวัด ไม่มีศาสนา ไม่รู้ว่าคืออะไร และเป็นคนที่เชื่อตัวเอง ฉันไม่ได้เลวฉันเป็นคนดีคนหนึ่ง ทำแต่เรื่องดีๆ คิดดี แล้วยังนึกไม่ออกว่าหลักธรรมคืออะไร ความดีจากศาสนาจะมีประโยชน์อะไรกับตัวเอง คือห่างมาก พี่เป็นคนเชื่อตัวเองระดับนั้น จนกระทั่งถึงอายุนึงอะไรหลายๆ อย่างสอนว่าเรายังโง่อีกเยอะ ยังถูกความหวั่นไหว ยังถูกการกระตุ้นที่ทำให้เราเกิดทุกข์ได้ตลอดเวลา ถ้าเกิดว่ามีหลักใดหลักนึงที่เรายังไม่เรียนรู้แล้วถ้าเกิดเราเรียนรู้และสามารถสร้างสติให้กับชีวิตเราได้ ทำไมเราไม่ลองล่ะ ก็บอกกับตัวเองว่าทำไมเราไม่ลองเรียนรู้
เกิดมาในพุทธศาสนาเป็นพุทธศาสนิกชน แต่ไม่ได้เป็นพุทธศาสนิกชนที่ดีที่เข้าใจว่าการที่เข้าไปนั่งสวดมนต์ไหว้พระในแต่ละครั้ง ฉันพูดอะไร เพราะว่าพอเป็นบาลีสันสกฤต พูดไปเป็นนกแก้วนกขุนทอง แล้วไม่เข้าใจว่าเรากำลังพูดอะไรอยู่ ก็เลยใช้คำว่าเหมือนคนไม่มีศาสนามากกว่า เพราะไม่มีความเข้าใจเกิดขึ้นเลย ทำอะไรตามรูปแบบที่ทำตามๆ กันมา จุดที่ทำให้ได้เริ่มเข้ามาศึกษาธรรมะคือตอนโควิดเป็นไปทั้งโลกเลยนะ เราฟังแต่ข่าวที่แต่ละวันมีคนตายกี่คน มันทำให้พี่มีจังหวะสตั๊นต์กับชีวิต เราเห็นคนใกล้ตัวเราต้องเลิกอาชีพ ครอบครัวเขาลำบากมากนะ เราเองก็ต้องหยุดกองถ่าย ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะการที่จะรวมตัวของคนกองถ่ายไม่ได้ แล้วเราเห็นลูกน้องลำบากกับครอบครัว ตัวพ่อพี่เองกำลังรักษาโรคมะเร็ง อะไรใดๆ วิกฤติไปหมดเพราะเข้าโรงพยาบาลไม่ได้ ในโรงพยาบาลมีแต่คนเสียชีวิตรายวัน มีเงินก็ซื้อชีวิตไว้ไม่ได้ มันเกิดสิ่งนี้ได้ยังไง แล้วพี่เก็บความรู้สึกเครียดเอาไว้กับตัวไว้เยอะมาก ไม่อยากให้ใครลืมภาวะนี้เลย อยากให้ทุกคนเก็บไว้เตือนใจว่าความไม่แน่นอนของชีวิตเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ตอนนั้นพี่เกิดอาการแพนิคเบาๆ คือมันเครียดสะสมมา จนกระทั่งคุณพ่อเสียซึ่งมันเป็นเหตุการณ์ที่เราเป็นหัวหน้าครอบครัวด้วย เราต้องเก็บความแข็งแรงเอาไว้ พอเสร็จจากการเสียคุณพ่อไปแล้ว ทำพิธีไปแล้ว ลูกน้องจะทักว่าพี่ดูเครียดขึ้น ท่าเดินพี่เปลี่ยน จากคนที่เดินตรงๆ ท่าเดินพี่จะห่อลง พี่จะไปอยู่มุมเล็กๆ ของพี่ไม่ค่อยอยู่กับคนเยอะและตอนนอนกลางคืนจะผวาตื่นทั้งคืนเลย ก็เลยรู้ได้เลยว่าไม่มีความสุขเลย หลายๆ สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองจนไปถึงวันที่เกลียดตัวเองว่าทำไมเป็นขนาดนี้ เกลียดตัวเองมากเลยนะ เพราะจากคนที่รักตัวเองมากๆ เกิดอะไรเป็นอะไรอยู่ดีๆ ดูจะอ่อนแอ”
นก จริยา เผยต่อว่า “จุดไหนที่พี่รู้สึกว่าอาการผิดปกติของแพนิคมันเกิดขึ้นกับเรารุนแรงที่สุด คือมีจังหวะที่ขับรถ เป็นคนที่ชอบขับรถมาก จะไปทำงานหรือไปอะไรใดๆ จะขับรถเองไม่ใช้คนขับรถเพราะว่าชอบร้องเพลง ขอบดูโน่นดูนี่ตอนขับรถ แล้วมีอยู่วันนึงเราเหนื่อยมากเราเพลีย แล้วเรากำลังพุ่งเข้าไปท้ายรถบรรทุก แล้วเราก็เห็นท้ายรถบรรทุกอยู่ตรงหน้าเรา ใจเราก็สั่นๆ ขึ้นมาทันทีว่าฉันไม่ได้มีชีวิตกลับไปเจอลูกอีกแล้วแน่ๆ เลย ตกใจก็มือเท้าเย็นควบคุมไม่ได้ มันไม่รู้ว่าเท้าจะเหยียบเบรกหรือจะเหยียบคันเร่ง แต่นิดนึงมันก็ยังมีความรู้สึกว่าค่อยๆ เหยียบเบรกแล้วค่อยๆ เข้าข้างทางแล้วก็อยู่ข้างทาง 2 ชั่วโมงออกมาไม่ได้อีกเลย จากวันนั้นพี่ก็ขับรถไม่ได้อีกเลย 3 ปี เพราะว่าทุกครั้งที่จับพวงมาลัยพี่จะสั่น สั่นแล้วก็ขับรถไม่ได้แล้วก็เกลียดตัวเองเพราะว่าฉันชอบการขับรถ ร้องเพลง และมีความสุขไปคนเดียวนั่นคือความสุขอย่างหนึ่งของพี่ แล้วมันก็ไม่เข้าใจก็ยังพยายามอยู่หลายทีมันก็ยังขับไม่ได้ พอเราจะไปไหนมันเหมือนจะเป็นภาระคนอื่น ไม่ชอบเลย จนกระทั่งถึงวันที่เดินไม่ได้ ไปเดินห้างกับลูกสาว ลูกสาวเห็นว่าเครียดก็พาไปเดินช้อป ตอนนั้นห้างเริ่มเปิดแล้ว ไปเปลี่ยนบรรยากาศนะมี้ ไปเดินกับเขาแล้วอยู่ดีๆ ก็ผวาอะไรไม่รู้ซักอย่าง เข่ามันอ่อน ลงไปนั่งอยู่กับพื้น แล้วก็บอกว่า จีนส์ๆ มี้เดินไม่ได้ มันไม่มีแรงที่จะสั่งให้ขาลุกขึ้นมาแล้วก็เดิน ไม่มีแรง จีนส์ก็บอกว่ามี้อย่าเครียด ค่อยๆ หายใจ เหมือนจะดีขึ้นลูกสาวพาไปนั่งกินข้าวก็กินไม่ได้ วันนั้นมันมีความรู้สึกว่าเราอยากร้องไห้ มันเกิดอะไรขึ้นจากคนที่แข็งแรงมาก เราเป็นบ้าอะไร เกลียดมากเลย ก็บอกตัวเองว่าต้องหาหมอ
สุดท้ายก็ตัดสินใจไปหาคุณหมอ คุณหมอบอกว่าเป็นแพนิคจากความเครียดสะสม คุณหมอบอกว่าคุณนกไม่ต้องตกใจคนเป็นกันเยอะมาก แต่จะเป็นระดับไหนแค่นั้นเอง และคนที่มีความรับผิดชอบเยอะๆ มันสามารถเป็นสิ่งนี้ได้ ณ ตอนนี้เรามารับข้อมูลและเรารู้ว่าเราเป็นแล้วเราจะไปแบบตรงไหน ตั้งสติแบบไหน (เห็นว่าไม่ได้ดีขึ้นจนมีอยู่วันนึงพี่นกบอกว่าไม่อยากอยู่แล้วบนโลกใบนี้?) มันเบื่อนะที่ต้องพึ่งคนอื่นตลอดเวลา มันมีเสี้ยววินาทีนั้นที่อันตราย มันมีความรู้สึกว่าตายก็ดีนะ มันมีเสี้ยววินาทีนั้นและมันสามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ คือจริงๆ แล้วพอหลายอย่างมันเริ่มสอน เราไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุด เราก็อ่อนแอได้ เราต้องกลับมาดูตัวเราเองแล้ว มันก็มีความรู้สึกว่า เราก็เริ่มรักษาตัวเองแล้ว เราลองมาอ่านหนังสือดูซิอะไรที่เป็นประโยชน์กับตัวเอง แล้วลองเปิดใจกับคำว่าพุทธศาสนาอย่างจริงจัง พอเห็นพระพี่จอนบวช เราก็มีความรู้สึกว่าดีจัง อยากให้โอกาสให้เขาบวชแล้วก็สนับสนุนมาตลอด แล้วถ้าเราบวชล่ะจะเป็นยังไงก็ถามตัวเอง ก็เดินเข้าไปอยากปฏิบัติธรรม”
นก จริยา เผยต่อว่า “สำหรับข่าวเมาท์ว่า หรือชีวิตคู่ไม่เหมือนเดิม มีปัญหากัน คือจริงๆ แล้วทุกข์สุขใดๆ มันมีมาตลอด มันไม่มีหรอกราบเรียบมีความสุข จนมาตอนนี้เราต้องใช้คำว่าเราเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน เรายังอำกันเลยว่าพี่สึกออกมาพระไปบวชต่อ ชอบพูดเล่นจนเป็นเรื่องว่าคนต้องนึกว่าเกลียดกันไม่อยากอยู่บ้านเดียวกัน แต่จริงๆ แล้วมันไม่มีอะไร มันคืออยากส่งวาระเป็นสุขใจให้กัน ชีวิตคู่ 30 ปี ดอกไม้พี่ได้ช่อเดียวนะที่ใหญ่มาก จากที่ไม่เคยให้เลย ได้ช่อเดียวแล้วก็ช่อใหญ่มาก ก็เลยถามว่า กะว่าจะไม่ให้อีกแล้วด้วยใช่มั้ย ถึงได้ให้ใหญ่ขนาดนี้ วันนั้นเขาสร้างภาพ ขำๆ ระหว่างพี่กับเขา (เรื่องที่รู้สึกว่าเป็นลิ้นกับฟันมากที่สุดคือเรื่องอะไร?) เรื่องที่เพลี่ยงพล้ำบ้าง ต้องมีการดึงสติบ้างก็เคยทะเลาะกัน จัดกระเป๋าให้เลยออกไปเลยนะ ก็มีมาเรียนรู้กันใหม่ ถ้าถามว่าเคยถึงขั้นจะเลิกกัน แยกกันอยู่เลยมั้ย เคย ก็กรณีเพลี่ยงพล้ำนี่แหละ กรณีแบบว่ามีวูบวาบมีโน่นมีนี่ พี่ก็เป็นคนมั่นใจตัวเองนะ คือเลิก เลิกได้ตอนนั้นนะ แต่ถ้ารู้ว่าตัวเองทำผิดแล้วเปลี่ยนแล้วก็มาปรับ เราก็ให้โอกาสได้ แต่อย่าบ่อยมันก็มีขีดจำกัด พระก็ปรับให้บ้างเท่าที่เห็น เท่าที่ไม่เห็นอันนี้ไม่รู้ ออกนอกบ้านไปแล้วบางทีจะให้เราตามเหรอ ก็ไม่ตามหรอก แต่ก็ไม่ตามหรอก แต่ก็บอกเขาว่าหน้าอย่างนี้เดินไปที่ไหนในประเทศ ใครๆ เขาก็รู้นะว่าถ้าผู้หญิงที่ไม่ใช้หน้าแบบฉันไปนั่งอยู่กับเธอก็สัมภเวสีแหละนะ ส่วนยังรับงานในวงการละครอีกหรือเปล่า ปัจจัยทุกอย่างยังจำเป็นต่อชีวิต ยังทำละครอยู่”..
