เมื่อวันที่ 27 พ.ค. เป็นเรื่องราวที่สะท้อนใจและอาจเป็นปมในใจของใครหลายคน จากกระทู้พันทิป ที่ผู้ใช้รายหนึ่งได้มาบอกเล่าประสบการณ์ส่วนตัวที่ฝังลึกมาตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ กับความรู้สึกไม่ได้รับความเท่าเทียมจากผู้เป็นแม่ ซึ่งถึงแม้ปัจจุบันจะสามารถดูแลตัวเองและหาเงินได้แล้ว แต่ความรู้สึกเจ็บปวดจากวัยเด็ก ยังคงเป็นแผลใจที่ยากจะลืมเลือน
เจ้าของเรื่องเล่าว่า ในครอบครัวมีพี่น้องสองคน โดยเขาเป็นลูกคนโต และมีน้องอีกหนึ่งคน สิ่งที่เขาประสบมาตั้งแต่เด็กคือ เมื่อน้องต้องการสิ่งใด แม่มักจะให้ทุกอย่างโดยง่ายดาย แต่เมื่อถึงคราวที่เขาขออะไรบ้าง กลับถูกปฏิเสธเสมอ ด้วยเหตุผลต่างๆ นานา ซึ่งแตกต่างจากการปฏิบัติต่อน้องชายโดยสิ้นเชิง
ในวัยเด็ก เขาเคยพยายามทำความเข้าใจและคิดบวกว่า “เราเป็นพี่ ต้องสละให้น้องก่อน” แต่เมื่อเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งเข้า ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมก็เริ่มก่อตัวขึ้น เขาเคยพยายามแย้งด้วยเหตุผล แต่กลับได้รับคำตอบที่ทำให้รู้สึกว่าตนเองไม่มีเหตุผล และไม่เป็นธรรมเลย ซึ่งนำไปสู่ความรู้สึกที่รุนแรงถึงขั้น “เกลียดน้องตัวเอง” ในช่วงเวลานั้น
แม้จะพยายามทบทวนเหตุการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หาสารพัดเหตุผลมาพูดคุย แต่เสียงของเด็กน้อยกลับไม่เคยถูกผู้ใหญ่รับฟัง ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ยังคงดำเนินต่อเนื่องมาจนถึงวัยผู้ใหญ่ แม้ตอนนี้จะสามารถหาเงินเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว แต่คำถามที่ยังคงวนเวียนในใจคือ “เราก็ลูกแม่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมแม่ไม่เคยที่จะให้ความเท่าเทียมกับเราบ้าง?”
เจ้าของเรื่องได้ทิ้งท้ายไว้ด้วยความปรารถนาดีถึงผู้ที่มีลูกว่า อยากให้มอบความเท่าเทียมแก่ลูกทุกคน ไม่ว่าจะคนเล็กหรือคนโต เพราะเด็กทุกคนมีความรู้สึก การปฏิบัติที่แตกต่างกันเพียงเล็กน้อย อาจกลายเป็นปมฝังใจที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจเด็กไปตลอดชีวิต และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เขามีความคิดว่า หากมีลูก ตนเองขอมีเพียงคนเดียว เพื่อให้สามารถมอบความรักและความเท่าเทียมได้อย่างเต็มที่
