เรื่องน่าปวดหัวอย่างหนึ่งคือปัญหาการสื่อสาร แม้วางระบบดี แต่ปลายทางปฏิบัติไม่เต็มร้อย เพราะไม่เข้าใจกัน
อันนี้ขอชมก่อนว่า เจ้าหน้าที่ของจีนทุกคน ตั้งใจ เต็มใจให้บริการด้วยรอยยิ้มอย่างมาก นี้ซึ้งใจ ประทับใจ แต่จะเกิดผลแค่ไหนนั่นอีกเรื่อง อย่างวันบอลไทยเตะกับเกาหลีใต้ ถามวิธีเดินทางไปสนาม ต้องคุยกันครึ่งค่อนวัน
วันก่อนจะไปหมู่บ้านนักกีฬา พิธีเชิญธงชาติไทย เพื่อหาข่าว เก็บข่าว ความเคลื่อนไหว แจ้งชื่อไปเรียบร้อยตามธรรมเนียม หมู่บ้านสื่อ กับหมู่บ้านนักกีฬาก็ติดกัน แต่จะเดินตรงๆ เข้าไม่ได้ ให้เดินอ้อมน่ะเข้าใจ แต่อ้อมไปทางไหน มันไม่ชัวร์ เจ้าหน้าที่จีนก็เคลียร์ไม่ขาด เดินดุ่ยๆ จากจุด A ไป B ยืนเจรจากันนาน บอกเพียงว่าเข้าประตูนี้ไม่ได้ แต่ให้ไปทางไหนไม่รู้
ไม่ใช่แค่สื่อไทย สื่อต่างชาติก็มาออ เอ้า เอาไง สัก 20 นาทีถึงรู้เรื่อง ให้เดินกลับไปจากจุด B ไป A แล้วรอรถบัสจ้ะ
เวลาก็กระชั้น สับหน้าเริ่ดแทบไม่ทัน
จากนั้นไปศูนย์กีฬาหลินปิง จะดูวอลเลย์บอลชาย ไทย-อิหร่าน ไปถึง แข่งจบพอดี เอ้า ยังดีฟระ ทันสัมภาษณ์
ไปถึงโต๊ะเจ้าหน้าที่ หน้า “มิกซ์โซน” ที่เป็นจุดนัดพบสื่อกับนักกีฬา
นักตบไทย ทยอยเดินผ่าน แล้วผลุบเข้าไปทีละคน ก็ปรี่ไปจะสัมภาษณ์ อ้าว เจ้าหน้าที่บอก ซอรี่ๆ ครับ คุณสัมภาษณ์ไม่ได้นะครับ แต่คุณไปดื่มกาแฟได้นะครับ เราจัดไว้บริการ อาหารว่างเพียบ!!!
“เหวอ 1” ทำไมเข้าไม่ได้, “เหวอ 2” มันเกี่ยวกันยังไง สัมภาษณ์ไม่ได้ ให้กินกาแฟแทน
บ่นมากๆ เขาก็อ้ำอึ้ง อึกอัก ตอบไม่ถูก แล้วก็เริ่มถามเพื่อน เหมือนไล่ตามลำดับชั้นยศ คนที่ 1 > คนที่ 2 > คนที่ 3 > คนที่ 4 > คนที่ 3 > คนที่ 2 > คนที่ 1
ก่อนจะบอกเราว่า อ้อ ได้ครับๆ เชิญเข้าไปเลย
…ขอบคุณมากนะ โน่นไทยแลนด์เข้าไปกันหมดแล้ว ….ฮึ้ยยยยย
มาไม่ทันแข่งพอว่า ดันไม่ได้สัมภาษณ์ทั้งที่อยู่แค่ใกล้ๆ
ก่อนกลับ ขอซดกาแฟให้หายยัวะหน่อยเถอะ.
*** เต้ย แม่กลอง ***
