ทุกวันอังคารช่วงค่ำ ผมและลูกชายมีกิจกรรมเล่านิทานออนไลน์ให้กับเด็กเล็กที่สถานคุ้มครองสวัสดิภาพเด็ก ผมหยิบนิทานของประเทศญี่ปุ่นซึ่งแปลเป็นภาษาไทยแล้วชื่อว่า “ตอนที่ผมกินราเม็ง” มาเล่าให้เด็ก ๆ ฟัง พอเล่าจบ ผมประทับใจจนอยากเขียนแนะนำไว้

ตอนที่ผมกินราเม็ง แต่งและวาดโดย ฮาเซงาวะ โยชิฟุมิ แปลโดย ชมนาด ศีติสาร เริ่มเรื่องจากเด็กผู้ชายคนหนึ่งเริ่มกินราเม็ง หรือบะหมี่ญี่ปุ่น ในขณะที่แมวของเขาอ้าปากหาวอยู่ข้าง ๆ

ในขณะที่เด็ก ๆ คนอื่น (ในประเทศญี่ปุ่น) กำลังเปลี่ยนช่องทีวี เข้าห้องน้ำ เล่นดนตรี เล่นกีฬา ทำขนมกับคุณแม่

ในขณะเดียวกัน เด็กในประเทศเพื่อนบ้านกำลังปั่นจักรยาน แบกน้องไว้บนหลัง ปั๊มน้ำจากบ่อ จูงวัว เข็นรถไปขายขนมปัง

และในประเทศที่อยู่ออกไปไกลลิบ กำลังล้มฟุบนอนนิ่ง….(แล้วก็ทิ้งภาพไว้ ดึงภาพไกลออกมา)
กลับมาที่เด็กผู้ชายคนเดิมและแมวของเขา

ผมชอบเรื่องนี้ที่สะท้อนให้เห็นชีวิตเด็ก ๆ ในเมืองที่มีความเป็นอยู่สุขสบาย เมื่อให้มองไกลออก จะเห็นเด็กร่วมโลกคนอื่นที่ได้รับความลำบาก ผมลองให้ลูกชายและเด็ก ๆ ที่อยู่ในสถานคุ้มครองฯ แสดงความคิดเห็น เด็ก ๆ พูดเหมือนกันว่า “สงสารเด็กคนสุดท้ายที่ไม่มีอะไรกินและล้มลง” พอได้รับคำตอบอย่างนี้ แสดงว่าหนังสือภาพนิทานเล่มนี้ได้ทำหน้าที่ของตัวเองแล้วครับ.

………………………………………..
คอลัมน์ : ก้อนเมฆเล่าเรื่อง
โดย “น้าเมฆ”
https://facebook.com/cloudbookfanpage