วันหนึ่ง มีงานบรรยายธรรม ณ หน่วยงานแห่งหนึ่ง ผู้ประสานนิมนต์จัดรถของหน่วยงานมารับ ก็ตกลงรับส่งกันตามนั้น ซึ่งปกติเราก็ชินกับการเดินทางง่ายๆ สบายๆ รถแท๊กซี่ก็นั่ง เครื่องบินก็ไป รถหรูก็อาศัย เฮลิคอปเตอร์ก็เคยบิน ทั้งสุข ทั้งสบาย ผ่านมาก็เยอะ 

แต่งานนี้ได้บริหารจิตซึ่งเป็นกิจของพระ เมื่อพนักงานขับรถของหน่วยงาน ถามว่า “ หลวงพี่จะเลิกบรรยายกี่โมง” ก็ตอบไปว่า” ราวๆ ประมาณสี่โมง – สี่โมงครึ่ง โยมมีงานที่ไหนต่อเหรอ” พนักงานขับรถตอบกลับมาว่า “ ผมก็มีงานเสริม รับงาน ส่งพนักงานออฟฟิศ ช่วงหกโมงถึงค่ำๆ ไม่รู้จะทันหรือเปล่า เพราะต้องตีรถไปกลับส่งหลวงพี่ที่วัด รถติดน่าดู” จึงตอบไปว่า “อืมคงทันล่ะโยม” 

เราก็เดินขึ้นตึกไปบรรยาย “สุขเกษม วัยเกษียณ ธรรมะสร้างสุข” กลุ่มผู้ฟัง เป็นผู้บริหาร หัวหน้างาน พนักงาน เจ้าหน้าที่ ตลอดการบรรยายก็มีความสุขทั้งพระผู้บรรยาย และผู้ฟังวัยเกษียณ บรรยายเสร็จสี่โมงยี่สิบนาที ก่อนลงจากตึก ก็แวะเข้าห้องน้ำ เพราะถ้ารถติดจะลำบาก เดินออกมาจากห้องน้ำ ถอดแว่นเอาน้ำลูบหน้า เสียงแว่วมาว่า “ผมจะทันไหม”  เงยหน้าใส่แว่นเดินเข้าลิฟท์ เริ่มบริหารจิตว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร “ 

ลิฟท์ลงถึงชั้นล่างก็ขอบคุณนะโยมพนักงานขับรถ ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาตมาเดินไปโบกแท๊กซี่เอา ไม่เป็นไร จึงก้าวเดินออกมากับลูกศิษย์ เดินข้ามถนนมาอีกฝั่งถนน คิดวางแผนจะได้ไม่ต้องวนไปทางนั้นรถจะติดหนัก เพราะเป็นเวลาเลิกงาน แผนเหมือนจะดี แต่ยืนรอแท๊กซี่สักพัก เรียกแล้วก็ไม่ไป ในใจเราก็พลันคิดว่า เขาก็มีโอกาสเลือกรับคนที่ไปในทางที่รถไม่ติด จึงได้แต่ยืนคิดว่า “เป็นสิทธิ์ของโยม” ด้วยความที่โลกกว้าง แต่เทคโนโลยีแค่ปลายนิ้ว ลูกศิษย์กดเรียกรถรับจ้างทางโทรศัพท์มือถือ ส่วนเราก็ยืนภาวนา ไม่เป็นไรๆ ไปสิบกว่านาที รถน้ำใจวิ่งมาเรามีความหวัง

กำลังจะขึ้นรถเห็นชายหนุ่มแบกตะกร้าหวายขายอยู่ข้างถนน จึงถามว่า “ขายใบเท่าไรโยม” ได้รับคำตอบมาว่า “สองร้อยห้าสิบครับ” จึงอุดหนุนมา 1 ใบ ยื่นสตางค์ให้ไปทั้งที่เราเคยซื้อใบละร้อยห้าสิบ  “เอาๆโยม เอาไปกินข้าวกินปลาจะได้มีแรงแบกของไปขายต่อ สตางค์ค่าตะกร้าเดิมทีคิดว่าจะให้รางวัลคนขับรถตอนกลับไปส่งที่วัด” เมื่อขึ้นรถได้สักพัก คำว่า “ไม่เป็นไร ๆ ๆ“ ดังอยู่ในใจตลอดทาง

สาธุขอบคุณพนักงานขับรถมากๆ ที่ “ เราต่างทำหน้าที่ของกันและกัน” หน้าที่ของโยมขอให้ไปรับงานที่เสริมพิเศษหลังเวลาราชการได้ทันเวลา ส่วนหน้าที่ของอาตมาคือไม่เป็นไร หารถกลับวัดให้ได้เท่านั้นเอง  

“ ไม่เป็นไรๆ ภาวนาไว้บ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง” ถึงวัดแล้ว จบกันสบายใจ ปัญหาจบได้เริ่มต้นที่ใจเรา อย่าไปคิดเปลี่ยนแปลงใคร  “เอาใจใส่งาน อย่าเอางานมาใส่ใจ”

……………………………………………..

คอลัมน์ : ลานธรรม

โดย : พระสุธีวชิรปฏิภาณ ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม ประธานพระธรรมวิทยากรเครือข่ายธรรมะอารมณ์ดี